I believe I can fly
Blijf op de hoogte en volg Charlotte
22 Februari 2013 | Verenigde Staten, Honolulu
Goede morgen/avond!
Allereerst wil ik jullie bedanken voor alle leuke reacties die jullie bij mijn blogs schrijven, ik vind het erg leuk om te lezen wat jullie van mijn verhalen vinden!
De afgelopen weken waren weer geweldig, elke dag blijf ik me verbazen over dit prachtig eiland!
Ik kan bijna niet geloven dat ik over een week al vertrek uit de residentie! Ik heb zoveel vrienden gemaakt waar ik elke dag mee om ga dat ik me haast niet meer kan voorstellen hoe het zal zijn zonder hen.
Begin deze week moest Dominique (mijn kamer genootje) naar een andere kamer, omdat ze twee weken had bijgeboekt en er geen plaats meer was moest ze op de grond slapen bij twee vriendinnen. De grote vraag was natuurlijk... Wie werd mijn nieuwe kamergenoot??... En jawel.. mijn grootste angst kwam uit, een japans meisje. Dit klinkt misschien een beetje overdreven, maar ik zal het jullie uitleggen, hier in waikiki zijn zo veel japanners en ze zijn allemaal een beetje hetzelfde: Bang, verlegen, stil en hun intresses zijn totaal het tegenovergestelde van die van mij. Na twee dagen met het meisje in mijn kamer te zijn geweest merkte ik wel aan der dat ze het niet zo leuk vond, aangezien er ieder half uur weer 1 van mijn vrienden binnenkomt lopen en dat de hele dag door. Toen hebben we aan haar gevraagd of ze wilde ruilen met Maaike van kamer, en daar hoefde ze niet lang over na te denken. Binnen 5 min had ze al haar spullen gepakt en was ze de kamer uitgerend (gelukkig zei ze er nog wel achteraan dat ze me wel aardig vond haha) Toen was Maaike ineens mijn roommate en gooide Dominique haar matras meteen bij ons op de grond, een gezellige boel is het nu, dat begrijpen jullie wel! De dag erna hebben we dat meteen goed gevierd! Onze kamer heeft ondertussen zelfs een naam gekregen: ''the party room'' haha! Met Valentijns dag gingen we zelfs langs alle deuren van de residentie met valentijnsballonnen om iedereen uit te nodigen voor ons valentijnsfeestje, dat was erg geslaagd!
Nu zal ik even terugkomen op de titel van mijn verhaal. De meeste van jullie weten het vast al, Ik ben wezen SKYDIVEN!!!
Dit was 1 van de gaafste dingen die ik ooit heb gedaan.
Het begon allemaal heel chaotisch, aangezien we al op zondag hadden geboekt om te gaan skydiven maar het weer zat nog al tegen, het waaide namelijk verschrikkelijk hard, dus het was niet mogelijk om uit een vliegtuig te springen. Op maandag en dinsdag weer gebeld.. maar we kregen weer het zelfde te horen.. te veel wind dus skydiven was geen optie. Juan was elke keer diegene die belde dus op woensdagochtend was ik dan ook weer aan het wachten op een berichtje van hem ut North Shore.. of we nu wel of niet konden gaan skydiven. Maar dat berichtje kwam maar niet. Toen bleek dat hij geen beltegoed meer had en niet kon bellen. Maar ik zat ondertussen al in de les! Na twee keer stiekem naar de wc te zijn gegaan om te bellen naar het skydivebedrijfje gaf ik het maar op want ik kreeg steeds de voice mail! Na een uur belde ze eindelijk terug, en na veel gemopper van mijn lerares die het wel zat was dat ik steeds met mijn telefoon in de klas zat kreeg ik dan eindelijk de vrouw van het skydiven aan de lijn, en jahoor, om 2 uur konden we terecht!
Juan haalde me op en we bracht ons naar North Shore. Onderweg begon de moed ons weer een beetje in de schoenen te zakken, aangezien het helemaal bewolkt was en het keihard regende! Maar toen we er bijna waren zagen we eindelijk een gat in de lucht waar blauw doorheen kwam! Toen we onze namen hadden opgegeven kregen we een filmpje te zien met alle ongelukken die er konden gebeuren en vervolgens moesten we 10 pagina's ofzo ondertekenen over dat we hun niet de schuld konden geven als we gewond zouden raken of dood zouden gaan. Je begrijpt dat ik wel een beetje nerveus werd van al die verhalen!
Na 4 uur wachten (er waren een heleboel mensen omdat de dagen ervoor niemand kon springen) was het dan eindelijk onze beurt. Het was ondertussen al 5 uur en de lucht was op een paar wolkjes na helemaal blauw! Een klein vliegtuigje kwam aanvliegen en daar stapte we met ongeveer 15 mensen in. Mijn instructeur/buddy heette Kevin en was een vreemd mannertje met een gek baardje, heel aardig was hij wel! Ook sprong er een fotograaf met me mee die foto's van mij ging maken tijdens m'n sprong. Toen het vliegtuigje op steeg was ik wel een beetje zenuwachtig, aangezien de deur van het vliegtuig wagenwijd open stond en ik maar iets naar voren hoefde te glijden en ik lag er al uit. Ongeveer 5 km hoger hing het vliegtuig dan eindelijk stil, Juan mocht als eerste en meteen daarna werd ik het vliegtuig uit gegooit. De eerste minuut is een vrije val zonder parachute. En kevin maakte daar goed gebruik van, want we maakte salto achter salto, voor en achteruit! Het gevoel is onbeschrijfelijk, zo'n adrenaline kick! Na die minuut ging de parachute open (GELUKKIG!) en werd het allemaal iets meer ontspannen (dacht ik voor een paar seconde) maar mijn buddy zag dat ik mijn lach niet meer van mij gezicht kon halen dus haalde hij nog een paar leuke stunts uit, zo ging ik al tollend aan een parachute naar beneden. Terwijl ik ondertussen een prachtig uitzicht had over hawaii en een ondergaande zon. Toen ik eenmaal met beide voeten op de grond stond kon ik alleen maar denken.. wat was dit gaaf.. ik wil nog een keer! Sorry mam en pap, misschien word ik in de toekomst wel skydiveinstructrice!
Zoals jullie wel merken was dit voor mij een geweldige ervaring! En een heel mooi afscheid van Juan, Hij heeft het ook overleefd hoor! Alleen hij gaat morgen terug naar Venezuela, helaas!
Nog 1 weekje te gaan en dan zullen ook mijn ouders voorkomen in mijn blog, raar idee he!?
Tot snel allemaal
Aloha!
xxxxxx
Allereerst wil ik jullie bedanken voor alle leuke reacties die jullie bij mijn blogs schrijven, ik vind het erg leuk om te lezen wat jullie van mijn verhalen vinden!
De afgelopen weken waren weer geweldig, elke dag blijf ik me verbazen over dit prachtig eiland!
Ik kan bijna niet geloven dat ik over een week al vertrek uit de residentie! Ik heb zoveel vrienden gemaakt waar ik elke dag mee om ga dat ik me haast niet meer kan voorstellen hoe het zal zijn zonder hen.
Begin deze week moest Dominique (mijn kamer genootje) naar een andere kamer, omdat ze twee weken had bijgeboekt en er geen plaats meer was moest ze op de grond slapen bij twee vriendinnen. De grote vraag was natuurlijk... Wie werd mijn nieuwe kamergenoot??... En jawel.. mijn grootste angst kwam uit, een japans meisje. Dit klinkt misschien een beetje overdreven, maar ik zal het jullie uitleggen, hier in waikiki zijn zo veel japanners en ze zijn allemaal een beetje hetzelfde: Bang, verlegen, stil en hun intresses zijn totaal het tegenovergestelde van die van mij. Na twee dagen met het meisje in mijn kamer te zijn geweest merkte ik wel aan der dat ze het niet zo leuk vond, aangezien er ieder half uur weer 1 van mijn vrienden binnenkomt lopen en dat de hele dag door. Toen hebben we aan haar gevraagd of ze wilde ruilen met Maaike van kamer, en daar hoefde ze niet lang over na te denken. Binnen 5 min had ze al haar spullen gepakt en was ze de kamer uitgerend (gelukkig zei ze er nog wel achteraan dat ze me wel aardig vond haha) Toen was Maaike ineens mijn roommate en gooide Dominique haar matras meteen bij ons op de grond, een gezellige boel is het nu, dat begrijpen jullie wel! De dag erna hebben we dat meteen goed gevierd! Onze kamer heeft ondertussen zelfs een naam gekregen: ''the party room'' haha! Met Valentijns dag gingen we zelfs langs alle deuren van de residentie met valentijnsballonnen om iedereen uit te nodigen voor ons valentijnsfeestje, dat was erg geslaagd!
Nu zal ik even terugkomen op de titel van mijn verhaal. De meeste van jullie weten het vast al, Ik ben wezen SKYDIVEN!!!
Dit was 1 van de gaafste dingen die ik ooit heb gedaan.
Het begon allemaal heel chaotisch, aangezien we al op zondag hadden geboekt om te gaan skydiven maar het weer zat nog al tegen, het waaide namelijk verschrikkelijk hard, dus het was niet mogelijk om uit een vliegtuig te springen. Op maandag en dinsdag weer gebeld.. maar we kregen weer het zelfde te horen.. te veel wind dus skydiven was geen optie. Juan was elke keer diegene die belde dus op woensdagochtend was ik dan ook weer aan het wachten op een berichtje van hem ut North Shore.. of we nu wel of niet konden gaan skydiven. Maar dat berichtje kwam maar niet. Toen bleek dat hij geen beltegoed meer had en niet kon bellen. Maar ik zat ondertussen al in de les! Na twee keer stiekem naar de wc te zijn gegaan om te bellen naar het skydivebedrijfje gaf ik het maar op want ik kreeg steeds de voice mail! Na een uur belde ze eindelijk terug, en na veel gemopper van mijn lerares die het wel zat was dat ik steeds met mijn telefoon in de klas zat kreeg ik dan eindelijk de vrouw van het skydiven aan de lijn, en jahoor, om 2 uur konden we terecht!
Juan haalde me op en we bracht ons naar North Shore. Onderweg begon de moed ons weer een beetje in de schoenen te zakken, aangezien het helemaal bewolkt was en het keihard regende! Maar toen we er bijna waren zagen we eindelijk een gat in de lucht waar blauw doorheen kwam! Toen we onze namen hadden opgegeven kregen we een filmpje te zien met alle ongelukken die er konden gebeuren en vervolgens moesten we 10 pagina's ofzo ondertekenen over dat we hun niet de schuld konden geven als we gewond zouden raken of dood zouden gaan. Je begrijpt dat ik wel een beetje nerveus werd van al die verhalen!
Na 4 uur wachten (er waren een heleboel mensen omdat de dagen ervoor niemand kon springen) was het dan eindelijk onze beurt. Het was ondertussen al 5 uur en de lucht was op een paar wolkjes na helemaal blauw! Een klein vliegtuigje kwam aanvliegen en daar stapte we met ongeveer 15 mensen in. Mijn instructeur/buddy heette Kevin en was een vreemd mannertje met een gek baardje, heel aardig was hij wel! Ook sprong er een fotograaf met me mee die foto's van mij ging maken tijdens m'n sprong. Toen het vliegtuigje op steeg was ik wel een beetje zenuwachtig, aangezien de deur van het vliegtuig wagenwijd open stond en ik maar iets naar voren hoefde te glijden en ik lag er al uit. Ongeveer 5 km hoger hing het vliegtuig dan eindelijk stil, Juan mocht als eerste en meteen daarna werd ik het vliegtuig uit gegooit. De eerste minuut is een vrije val zonder parachute. En kevin maakte daar goed gebruik van, want we maakte salto achter salto, voor en achteruit! Het gevoel is onbeschrijfelijk, zo'n adrenaline kick! Na die minuut ging de parachute open (GELUKKIG!) en werd het allemaal iets meer ontspannen (dacht ik voor een paar seconde) maar mijn buddy zag dat ik mijn lach niet meer van mij gezicht kon halen dus haalde hij nog een paar leuke stunts uit, zo ging ik al tollend aan een parachute naar beneden. Terwijl ik ondertussen een prachtig uitzicht had over hawaii en een ondergaande zon. Toen ik eenmaal met beide voeten op de grond stond kon ik alleen maar denken.. wat was dit gaaf.. ik wil nog een keer! Sorry mam en pap, misschien word ik in de toekomst wel skydiveinstructrice!
Zoals jullie wel merken was dit voor mij een geweldige ervaring! En een heel mooi afscheid van Juan, Hij heeft het ook overleefd hoor! Alleen hij gaat morgen terug naar Venezuela, helaas!
Nog 1 weekje te gaan en dan zullen ook mijn ouders voorkomen in mijn blog, raar idee he!?
Tot snel allemaal
Aloha!
xxxxxx
-
22 Februari 2013 - 09:56
Pap En Mam:
Liev, lieve Lot... Wat waren wij blij dat je sprong achter de rug was....en nu wil je nog eens en nog eens..... Van wie heb jij dat avontuur in je genen?! Wij gaan met jou ook nog veel avonturen beleven de komende weken, maar wel met een iets lager adrenalinegehalte :)
Dikke kus van ons allebei en tot donderdag!! Xxxxx
-
22 Februari 2013 - 09:58
Anouk:
Had je dus ook nog eens de gekste skydive instructeur.. Lot, wat een prachtige foto's! Ik vind je een enorme avonturier. Volgens mij heb je alles uit deze reis gehaald wat erin zit. Gauw weer skypen, kusje zusje -
22 Februari 2013 - 10:08
Inge:
Ha Charlotte, volgens mij willen je vader en moeder ook wel skydiven hoor... gewoon meenemen volgende week ;-)
Leuk hoor om zo je verhalen te lezen, en je boft weer met je kamergenootjes. Vrienden voor het leven zeker? Leuk hoor, die (inter)nationale contacten. Alvast veel plezier gewenst met je papenmam.
Liefs en groetjes Tinge -
22 Februari 2013 - 15:00
Erik:
Blonde haren blauwe ogen zo uit het vliegtuig naar beneden gevlogen. En dan ook nog met salto's. De rest van de familie krijgt al hoogtevrees als ze in een diep soepbord kijken! Jij bent echt van de melkboer ;) -
22 Februari 2013 - 15:24
Petra:
Hee Erik spreek voor jezelf...misschien spring ik ook nog hoor :) -
22 Februari 2013 - 16:57
Heleen:
Hoi Lotje,
Wat een geweldig avontuur, ik denk dat ik dat ook heel gaaf zou vinden! Je gezicht sprak inderdaad boekdelen, jij hebt genoten! Geniet nog maar even verder en we zien je best wel weer snel in ons koude Nederlandje! kusss Heleen -
23 Februari 2013 - 10:51
Petra(jill):
lieve Charlotte,wat een ervaring voor je,je wilde dit zo graag en YOU DID IT!!
Super om die foto's te zien(had ik ook al van Rick gezien)maar het blijft bijzonder!
Nu had Jill natuurlijk enorm veel spijt na het zien van die foto's,maar ze heeft braaf(misschien TE braaf) naar mij geluisterd,omdat ik haar had gezegd dat ze me moest beloven dat ze het niet zou doen!Gelukkig wel veel andere dingen wel,dus dat compenseert wel natuurlijk!
Nou meis,het einde komt in zicht,maar samen met je ouders ga je nog een enorme fijne tijd tegemoet!
Geniet er lekker van samen!
Het fotoalbum van Jill is inmiddels klaar en SUPER mooi geworden,na die tijd spreken we snel af met je mams om bij te praten!
Heel veel plezier met elkaar de komende weken!!
ALOHA -
24 Februari 2013 - 17:17
Oma En Opa:
Hallo Charlotte,wat heb je toch veel lef om te gaan skydiven. We kunnen ons voorstellen,dat het een machtige belevenis is.
Het is zeker wel geweldig om van zo'n hoogte een mooi uitzicht te hebben.
Gelukkig ben je weer heelhuids geland.
Nog een paar dagen dan komen je pa en ma om samen met jou te gaan genieten van een heerlijke vakantie.Wij gaan a.s. woensdag op vakantie naar Tenerife.
We wensen jullie met z'n allen nog een fijne tijd.Groetjes en kusjes van oma en opa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
